[nokon]

Litt på overtid, kanskje, men nå har eg og fullført boka og lese denne diskusjonstråden.
Eg er nok på linje med Tallulah, eg sakner eit klimaks og eg synest i tillegg det er altfor mange lause trådar. Eg ser at de har diskutert både Edith (som eg er einig i at framstår som bipolar) og Walker. Eg les Lomax sitt engasjement for Walker er eit uttrykk for eit misforstått arbeid mot diskriminering, og at det blir veldig vanskeleg å avsløre dette utan å samtidig diskriminere. Boka er jo skrive i 1965 - i tida då borgarrettsrørsla jobba hardt med raseskille. Å skrive inn ein afroamerikansk student på eit universitet, ville vore veldig problematisk og urealistisk på den tida. Men eg les historia om Walker som ein diskusjon om balansen mellom å gi minoritetsgrupper dei same rettane som andre og å gi minoritetsgrupper særbehandling. Stoner behandler jo Walker på lik linje med andre studentar og blir meir eller mindre sabla ned fordi han ikkje gir han særbehandling. Vi får jo og vite (frå festen) at Lomax har kjempa ein lang kamp for å bli godtatt som den han er, til tross for sitt handicap. Så eg trur ikkje det er noko meir enn ein kamp om like rettar for alle, som ligg bak hans engasjement her.

Eg tenker og at nøkkelen til lesinga av Stoner som karakter ligg i det første avsnittet:

Sitat:

An occational student who comes upon the name may wonder idly who William Stoner was, but he seldom pursues his curiosity beyond a casual question. Stoner's colleagues, who held him in no particular esteem when he was alive, speak of him rearly now; to the older ones, his name is a reminder of the end that awaits them all, and to the younger ones it is merely a sound which evokes no sense of the past and no identity with which they can associate themselves or their careers.

Her blir det jo sagt heilt eksplisitt at forfattaren går inn for å skildre eit liv som ikkje har sett synlege spor for ettertida, anna enn i form av eit bortgøymd manuskrift på eit universitetsbibiotek. Og Stoner lever i aller høgaste grad opp til denne introduksjonen.

Eg reagerer og på den litt tafatte aksepten Stoner har, når det gjeld Edith sin galskap. Men nok ein gong tenker eg at dette er ei bok som er skriven i 1965, i ei tid kor skilsmisse var langt meir dramatisk enn det er nå. Og det er kanskje eit element av samfunnskritikk i den stilltiande aksepten Stoner utviser overfor det normative? Bakgrunnen hans, at han skulle overta gården heime og at han på mange måtar gjer eit opprør sjølv om det er skildra som veldig udramatisk, når han vel akademia, foreldra si aksept av sonen sitt svik ... Sjølv om dette er skildra på ein veldig udramatisk måte, må det jo ha vore eit veldig stort val. Og når Stoner for andre gong vel akademia framføre den store lidenskapen han har til Katherine, synest eg dette vitner om ein god del styrke. På ein måte er han ein tafatt fyr som lever eit liv som "bare blir sånn". Og samtidig gjer han nokre val, der han tar styring over livet sitt. Men i desse vala er han veldig egoistisk.

Eg deler inntrykket av at Stoner ikkje gjer nok for Edith. Ho har veldig klare forventningar til samlivet, men han vel heile tida akademia framføre henne. Ho framstår jo ikkje som ein sprudlande person i utgangspunktet, samtidig tenker eg at ho heile tida kjem som nummer to på prioriteringslista. Bare det enorme arbeidet han legg ned i å restaurere rommet han skal ha som sitt "Study" i det nye huset, seier noko om hans prioriteringar. Stoner er og blir ein egoist.

Eg tenker mykje på Edith. Eg var eigentleg sikker på at ho var gravid med ein annan og skulle ha Stoner til å overta farsskapet, då ho skulle ha bryllupet overstått om to veker og endra planen om å reise til Europa. Men det viste seg å vere feil. Eg blir ikkje heilt klok på henne og det synest eg legg ein demper på heilheitsinntrykket av boka.